Voordat Heiny vrijwilligster bij het theehuis werd struinde ze regelmatig rond op Selwerderhof vanwege de mooie natuur en de vogels. Na wandelen en vogels spotten (altijd even speuren naar de kruisbekken in de buurt van de aula) dronk ze dan een kopje koffie in het theehuis. Wat haar opviel was de professionele uitstraling en de vriendelijke benadering van de medewerkers.
Iets meer dan een jaar geleden, na een pijnlijke tandartsbehandeling besloot ze, alvorens naar haar werk te fietsen, even troost te halen bij de vriendelijke mensen in het theehuis. Ergens in haar zat al langer een gevoel “ik wil iets met dat theehuis”.
Die ochtend, met scheefgetrokken mond vanwege de verdoving zei Heiny: “ik zie er nu niet op mijn best uit, maar wil graag informatie over het vrijwilligerswerk in het theehuis.”
De aantrekkingskracht tot het theehuis was geen toeval, in haar eigen familie- en vriendenkring had de dood behoorlijk huisgehouden. Het thema rondom sterven en zingeving kwam in haar leven op het tapijt. Haar werk bij de UK (Universiteitskrant RUG) moest ze vanwege een burn-out onderbreken. Haar taken bestonden uit redigeren en opmaken van tekst en verder veel organisatie- en regelklussen. Na haar burn-out keerde ze weliswaar sterker terug naar de werkvloer maar kwam vervolgens in onrustig vaarwater vanwege reorganisatie en tot op heden is het op werkgebied nog onrustig.
Over het vrijwilligerswerk in het theehuis zegt Heiny: “De plek is wonderschoon, de horeca en praktische handelingen passen bij mijn praktische instelling. Het geheel vormt een prachtige combinatie. De contacten met medevrijwilligers zijn bijzonder, er is aanraking door de her- en erkenning van elkaars verhaal. De gesprekjes met collega’s zijn vaak maar kort, er kan immers ieder moment een gast komen, maar dat contact met de medemens geeft hele goede energie. Het ene moment kom je even met een gesprek in de diepte, het andere moment loop je weer rond met koffie en ben je er voor de gast. Dat switchen tussen die uitersten vind ik bijzonder. Met de gasten blijft het qua gesprek helaas vaker wat oppervlakkig. Wel jammer, maar de bezoeker geeft de behoefte aan en niet ik. Het gaat niet om mijn eigen verhaal en wens tot diepgang. En soms ontbreekt daarvoor ook de tijd als het druk is. Ik vind het mooi om te kunnen afstemmen op de gast en attent te blijven op diens behoefte. Verder is het voor mij heel leerzaam te zien hoe andere vrijwilligers met de bezoekers omgaan. Ieder heeft een eigen manier en ik zie prachtige dingen bij collega’s. Zelf leer ik graag en vind het prima feedback van anderen te krijgen, dat zie ik als nieuwe informatie en daar steek ik wat van op. Wij zijn daar vaak niet zo vertrouwd mee, feedback wordt snel als kritiek en afwijzing gezien. Natuurlijk is daarbij de toon en de manier waarop iets wordt aangegeven ook van belang, het is op basis van gelijkwaardigheid. Maar mijn levensmotto is dat ik mijn leven lang van anderen kan en wil leren.”
In het theehuis heeft Heiny haar takenpakket onlangs uitgebreid met een extra taak, samen met Iet verzorgt ze de boekenhoek. Hopelijk bevalt deze nieuwe uitdaging Heiny op haar leer- en levensweg.
» Theehuisnieuws januari 2014 «